ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: 38 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..

 Ο Νοέμβρης του '73 ηταν η στιγμή της πιο ηρωικής σύγκρουσης ανάμεσα στο χουντικό κράτος '67-'74, και το πιο μαχητικό κομμάτι του λαού που ήταν και είναι η νεολαία του.
Ηταν η κορυφαία σύγκρουση του λαού με την κρατική εξουσία των τελευταίων 50 χρόνων, αν λάβει κανείς υπ'όψη του οτι το διακύβευμα, εκτός από όλα τα άλλα, ηταν και η ίδια η ζωή αυτών που κλείστηκαν πίσω από τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου, εκείνο το αξέχαστο τριήμερο απο 14 -17 Νοέμβρη του '73. Ακόμα ήταν ένα μήνυμα προς τις επόμενες γενιές και το μέλλον, πως οι απροσκύνητοι και οι ονειροπόλοι, όσο τρελοί και παράλογοι κι αν φαίνονται, αποτελούν πολλές φορές πόλο συσπείρωσης και σπίθα ξαφνική που μπορεί να παρασύρει όταν ανάψει κόσμους ολόκληρους.
 Επεσε η χούντα λόγω του Πολυτενείου; Μπορούν οι φοιτητές να αποτελέσουν πρωτοπορία; Ηταν πράγματι ηγετική η στάση της αριστεράς και με ποιό τρόπο στα γεγονότα; Ηταν η κορυφαία σκηνή της τελευταίας πράξης του δράματος του εμφυλίου; Αυτά και πολλά άλλα θα είναι ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη δευτερεύοντα, αφού το συντριπτικά κύριο βρίσκεται στη λάμψη του ίδιου του γεγονότος. Ολα τα υπόλοιπα αποτελούν χρήσιμους συλλογισμούς, μόνο όμως στην περίπτωση που καταφέρουμε να κρατήσουμε το ίδιο το γεγονός και το μύθο του ζωντανό μες τα χρόνια. Σε μια εποχή μάλιστα που ο ηρωισμός ταυτίζεται πια με τη γραφικότητα και πάντως με κάθε τρόπο, ξεκόβεται από το όνειρο για ένα καλύτερο κόσμο, η απο το κοίταγμα της ζωής σαν μιας πορείας κοινής, χέρι-χέρι, οπου οι άνθρωποι νοιάζονται μια στάλα για το αύριο και μάλιστα όχι απαραίτητα το δικό τους.
Τα παιδιά που στάθηκαν εκείνο το βράδι πίσω από τα σίδερα έχοντας απέναντί τους τα τανκς το φωνάζουν ακόμα, πως χαμένος αγώνας είναι μόνο εκείνος που δεν δόθηκε. Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε, είναι να στήσουμε ταπεινά το αυτί μας και να ακούσουμε.                                    
Γιώργος Σαρρής.

17 Νοέμβρη σήμερα και τα συναισθήματα ανάμικτα. Θλίψη και δέος, γι' αυτούς που φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, έδωσαν και την ζωή τους ακόμα κατά της αμερικανοκίνητης Χούντας. Η Μνήμη τους άσβεστη από γενεά σε γενεά και το παράδειγμά τους φωτεινός Φάρος, στα μαύρα χρόνια που έρχονται! Από την άλλη οργή και οίκτο, για όλους αυτούς που εξαργύρωσαν την όποια συμμετοχή τους στην αντίσταση κατά των συνταγματαρχών, σε αξιώματα και παράνομο πλουτισμό. Εξευτέλισαν την έννοια της προσφοράς μέσα από την πολιτική δράση τους, ποδοπάτησαν αξίες και παραδόσεις του ελληνικού Λαού, λεηλάτησαν ιδέες και οράματα της Αριστεράς για προσωπικό και κομματικό ώφελος και στο τέλος οδήγησαν την Ελλάδα, σε μια άλλη Χούντα! Αυτή του διεθνούς τραπεζικού-τοκογλυφικού συστήματος!
Η Ιστορία τους κατέταξε ήδη! Δίπλα στον Καρατζαφέρη, τον Βορίδη, τον Άδωνη και στα άλλα -μπουμπούκια-της Μαύρης Δεξιάς!
Άξιος ο μισθός τους!
Καραβόμυλος. 17 Νοέμβρη 2011.
Τάσος Καβαλλιεράτος.