To ευρώ, ο «τρόμος της δραχμής» και οι ένοχοι..

Η προσφυγή στο διεθνές νομισματικό ταμείο, δεν ήταν απλά μια κακή επιλογή ή μια πράξη που είχε ανάγκη ο τόπος, αλλά και η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, όσα σοβαρά προβλήματα κι αν αντιμετώπιζε, τότε.

 Είναι  μια πράξη προμελετημένη και μέρος ενός καλά προετοιμασμένου σχεδίου συγκεκριμένων διεθνών- και εν μέρει εγχώριων συμφερόντων -που επεδίωκε να χρησιμοποιήσει τη χώρα μας ως πειραματόζωο και να να  την καταδικάσει στην εξαθλίωση.

 Από την άποψη αυτή, όσοι επέλεξαν να παίξουν αυτό το παιγνίδι και να αναλάβουν την υλοποίηση αυτού του σχεδίου, σε οποιαδήποτε φάση του, είναι σαφώς ένοχοι και  οι  συγκεκριμένες πράξεις τους ισοδυναμούν με εθνική προδοσία.

 Σήμερα αυτό φαίνεται πολύ πιο  καθαρά ακόμη και για τους πλέον δύσπιστους  αλλά και για όσους  με καλή πίστη δεν είχαν αποδώσει αντεθνικές προθέσεις στα άτομα, που επί δύο χρόνια και πλέον, διαχειρίζονται την υπόθεση της ελληνικής κρίσης και του χρέους , με τον χειρότερο και πλέον επικίνδυνο, για την πατρίδα μας,τρόπο.

 Δεν είναι απλά θέμα κακών ή αδόκιμων επιλογών και συνδυασμού ανικανότητας και ανευθυνότητας. Τα γεγονότα δείχνουν το αντίθετο. Αρκεί να δει κανείς το «ανύπαρκτο διαπραγματευτικό πακέτο»  με το οποίο πηγαινοέρχονται στα ευρωπαϊκά κέντρα λήψης «οδηγιών και αποφάσεων»  και το περιεχόμενο των κατάπτυστων εξευτελιστικών και υποδουλωτικών συμβάσεων που συνθέτουν τον ασφυκτικό ιστό της εξάρτησης.

 Σίγουρα πρέπει να λογοδοτήσουν. Όμως δεν  πρέπει αυτό το αυτονόητο δηλαδή η απονομή δικαιοσύνης και η επιβολή της τιμωρίας να γίνει αυτοσκοπός.

 Ο λαός πρέπει να δείξει την ωριμότητά του και να δώσει την απάντησή του στις ,ελπίζω σύντομα, ερχόμενες εκλογές.

Οι εκβιασμοί και ο τρόπος με τον οποίο τίθενται  δείχνουν και τις προθέσεις  αυτών πού  εκβιάζουν. Όπως ακριβώς και  ο «τρόμος της δραχμής» που καλλιεργούν.

Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή, στην ουσία, είναι ένα παραπλανητικό και όχι ένα πρακτικό ερώτημα, όπως θέλουν να το παρουσιάζουν. Άλλωστε, ούτε με την τελευταία  «απάντηση»του κοινοβουλίου λύθηκε το  συγκεκριμένο-ούτε κανένα άλλο-πρόβλημα.

Το ερώτημα παραμένει και θα παραμένει σαν απειλή με τον εκβιαστικό του χαρακτήρα και θα επανέρχεται κάθε φορά που το σχέδιο προβλέπει την υλοποίηση νέων απαιτήσεων.

Δύο χρόνια ασχολούμαστε εξαντλώντας τον προβληματισμό και τη συζήτηση στους «όρους δανεισμού» και όχι στους «όρους της αποπληρωμής»  ή  και στην συλλογική κατάρτιση ενός προγράμματος που θα μας επέτρεπε την ανάπτυξη αυτού του τόπου,  είτε με ευρώ, είτε με δραχμή.

 Σε κάθε περίπτωση η πιθανότητα και όχι ο κίνδυνος (διότι πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορεί κανείς με βεβαιότητα να μας πείσει ότι  πρόκειται για κίνδυνο και μάλιστα μεγαλύτερο από αυτόν που διατρέχουμε συνεχίζοντας τη μέχρι στιγμής πολιτική), υφίσταται έτσι κι αλλιώς με οποιοδήποτε σενάριο, εντός και εκτός ΕΕ.

Είναι σαφές  ότι οι πρώτοι που επιδιώκουν την πτώχευση της χώρας και την επιστροφή στη δραχμή είναι οι ίδιοι που κινδυνολογούν και που αποδεικνύονται ανίκανοι να εφαρμόσουν ακόμη και τις συμφωνίες που οι ίδιοι υπογράφουν.

 Το ευρώ δεν είναι πανάκεια. Αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς που έχουμε πρόβλημα. Το λένε και οι ίδιοι οι υποστηρικτές του σε στιγμές «ειλικρινών δηλώσεων»  στις οποίες καταφεύγουν, όταν τα πράγματα φτάνουν -γι αυτούς- στο απροχώρητο.

 Επιπλέον αποδεικνύεται συνεχώς εκ του αποτελέσματος  -και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη  την Ευρωπαϊκή  Ένωση κατά την διαχείριση της γενικότερης κρίσης – ότι  τα μέτρα που παίρνονται δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα  υπαρκτά ή και κατασκευασμένα.

 Δύο χρόνια μετά αποκαλύφθηκε πόσο σαθρό υπήρξε το επιχείρημα ότι οι Ελληνες ευθύνονται για την κρίση με τον έκλυτο και σπάταλο τρόπο ζωής τους.

Σήμερα τι έχουν άραγε να πουν;

 Είναι βέβαιο πώς  και το ίδιο  το ευρώ έχει  σοβαρά προβλήματα, από τα οποία δεν κινδυνεύουμε λιγότερο..

Αυτό που επιβάλλεται να γίνει, άμεσα και χωρίς χρονοτριβή είναι η κατάρτιση και η εφαρμογή ενός εθνικού προγράμματος ανάπτυξης του τόπου.

Και πρέπει να αναρωτηθούμε τι είναι αυτό που εμπόδισε όλους αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία να το κάνουν μέχρι τώρα και γιατί το αποφεύγουν με κάθε τρόπο.

Σωτ.Στανωτάς