Η διάλυση των ψευδαισθήσεων

Την ώρα που οι Ευρωπαίοι εταίροι - δανειστές εξαντλούνταν σε συζητήσεις για το μέλλον της ευρωζώνης μετά την τεράστια συστημική κρίση που προκάλεσε ο Γ. Παπανδρέου, στην Αθήνα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αγωνιούσαν για το πότε ο πρώην πρωθυπουργός θα ανοίξει τα χαρτιά του αναφορικά με τη διαδοχή του. Σχεδόν ταυτόχρονα αποκαλυπτόταν ότι το επιτελείο των συνεργατών του κ. Βενιζέλου κοστίζει κάπου 800.000 ευρώ και βάλε, τα δημόσια νοσοκομεία σε διάστημα ενός έτους επιβαρύνθηκαν με επιπλέον χρέη 1 δισ. ευρώ, ενώ ο Ισπανός αρχιτέκτονας Αθεμπίγιο πληρώθηκε
180.000 ευρώ για το σχέδιο ανάπλασης του Ελληνικού, παρότι ο κ. Παπακωνσταντίνου έλεγε πως ο άνθρωπος προσφέρθηκε αφιλοκερδώς να μας... ανοίξει τα μάτια.
Ο δε μεταβατικός πρωθυπουργός προσπαθεί να μας πείσει για περαιτέρω θυσίες στο όνομα της συνοχής της ευρωζώνης και της διατήρησης της χώρας στο ευρώ, παραθέτοντας ένα σωρό νούμερα πίσω από τα οποία αγνοεί προφανώς ότι βρίσκονται άνθρωποι.
Θέτω το απλό ερώτημα: από τη στιγμή που οι υπουργοί (προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ στη συντριπτική τους πλειοψηφία) μάχονται μόνο για την επόμενη μέρα στο κόμμα τους, από τη στιγμή που ο κ. Παπαδήμος μάχεται μόνο για την «αποκατάσταση» των αριθμών, πώς είναι δυνατόν αυτός ο δύσμοιρος τόπος να υπερβεί τα τόσο σοβαρά εμπόδια που αντιμετωπίζει στο παρόν του;
«Δεν πειράζει που πέσαμε έξω κατά 13% στα έσοδα, θα τα μαζέψουμε μέχρι τον Φεβρουάριο επιβάλλοντας έξι νέους φόρους και μερικές μειώσεις στις συντάξεις» λέει ο τεχνοκράτης πρωθυπουργός. «Δεν φταίμε εμείς για τον πόνο που προκαλέσαμε στην κοινωνία, άλλωστε οι δικοί μας είναι βολεμένοι και με το παραπάνω» συμπληρώνουν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ.
Είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε μπει σε τέτοιο λούκι χωρίς να ξέρουμε πότε θα βγούμε, πώς θα βγούμε και ποιος θα μας βγάλει. Οι ταυτισμένοι με την κρίση πολιτικοί μεταθέτουν τις ευθύνες στους... άλλους, διεκδικώντας για τον εαυτό τους κι άλλο μερίδιο εξουσίας λες και δεν ήταν εκείνοι που μας έσπρωξαν στον γκρεμό.
Στη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία φτάσαμε στο σημείο να ανεχόμαστε μια διορισμένη κυβέρνηση, η οποία μας στερεί το δικαίωμα της ψήφου, άρα της λαϊκής έκφρασης.
Συγγνώμη, αλλά αυτό που ζούμε είναι επίφαση Δημοκρατίας και καλό είναι να το καταλάβουμε άμεσα, γιατί όπως έλεγε ο Φρομ: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι μισοκοιμισμένοι, μεταξύ ονείρου και ξύπνιου, και δεν έχουν επίγνωση ότι τα περισσότερα από όσα θεωρούν ως αληθή και αυτονόητα δεν είναι παρά ψευδαισθήσεις που παράγει η δύναμη υποβολής της κοινωνίας στην οποία ζουν. Η γνώση, λοιπόν, αρχίζει με τη διάλυση των ψευδαισθήσεων, με την αφύπνιση».

paraskinio