Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ. ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΜΩΣ ΣΥΧΝΑ!!

Να ’μαστε λοιπόν…Φτάσαμε στην τελειωτική προδοσία. Πριν δώσουν στους γύπες το φιλέτο, την Ελλάδα, τους προσφέρουν το πρώτο πιάτο, τους Έλληνες. Αυτό είναι απαραίτητο βέβαια, αλλιώς φιλέτο γιοκ. Ο άστεγος που τον έδιωξε ο Δημαρχάρας από το Ρουφ, πρέπει να βρει πού θα απαγκιάσει. Ο έμπορος πρέπει να βρει να δώσει τα χαράτσια. Ο μισθωτός πρέπει να λύσει την εξίσωση «ζήσε με 50 ευρώ το μήνα». Ο συνταξιούχος πρέπει να κόψει τα φάρμακά

του για να βοηθήσει τον άνεργο γιο του. Αν όλοι αυτοί δεν είχαν ξεκοκαλιαστεί για να μπουν στη μηχανή του κιμά, αν ήταν άνθρωποι που είχαν ήσυχο το κεφάλι τους, το οικόπεδο Ελλάς δεν θα μπορούσε να πουληθεί.

Μέχρι εδώ τους πήγε πρίμα. Ενώ γδέρνουν τη γελάδα, η γελάδα κοιτάει αν μπήκε φυλακή ο Λάκης και ονειρεύεται να μπει κι ο Πέτρος. Ο ανώνυμος παίρνει την εκδίκησή του από τον επώνυμο. Όπως πάντα, από τον λάθος επώνυμο. Ο επικίνδυνος επώνυμος, ο δολοφόνος, θα έχει όλον τον καιρό να ολοκληρώσει την διατεταγμένη προδοσία και το πολύ – πολύ, να πάρει το ελικόπτερο, αν τύχει και στραβώσει το πράγμα. Που δεν θα στραβώσει.

Η Ελλάδα σε πείσμα των βαρβάρων ζει και θα ζήσει και τώρα. Θα πετάξει τους επίβουλους όπως πετάς την τρίχα από το ζυμάρι. Αλλά οι Έλληνες είναι άλλο καπέλο. Τους Γερμανούς τους νίκησε αυτή η χώρα, αλλά οι πεθαμένοι από την πείνα, αυτοί που τους μάζεψαν τα κάρα, δεν ήταν εκεί για να πανηγυρίσουν. Οι ήρωες καλά, ήρωες είναι, σκοτώνονται. Άλλο να σκοτωθείς κι άλλο να ψοφήσεις.

Αυτή λοιπόν είναι η ώρα που οι Έλληνες θα ψοφήσουν. Ένας – ένας, στη γωνιά του, σα δαρμένο σκυλί. Από πείνα, από κρύο, από καρδιά, από έλλειψη φαρμάκων, κρεμασμένοι γιατί δεν αντέχουν τα χρέη. Θα πεθάνει ο Έλληνας σαν πεταμένο αδέσποτο ενός τσιγκούνη δεσπότη που βαρέθηκε να το ταΐζει. Δεν του έχει περάσει από το νου του, του αδέσποτου, πως γεννήθηκε ελεύθερος. Πως αυτή η χώρα του ανήκει. Όχι. Δεν θέλει να βγει στους δρόμους. Θέλει να πεταχτεί στο δρόμο από την κλωτσιά του Δημάρχου.

Σήμερα απεργία. Εικοσιτετράωρη. Με αιτήματα. Αιτούνται τι από ποιον ακριβώς παρακαλώ; Τα δουλικά των δουλικών, οι συνδικαλιστές, καλούν σε απεργία. Και εγώ καλώ σε απεργία. Διαρκείας. Πολιτική απεργία. Πολιτική απεργία σημαίνει δεν έχω αιτήματα γιατί δεν σου αναγνωρίζω καμία εξουσία. Δεν εργάζομαι και δεν πληρώνω κανένα φόρο μέχρι να ξεκουμπιστείς από την εξουσία και την παραδώσεις σε εμένα, τον πολίτη, που είμαι ο νόμιμος κάτοχός της. Απεργία άλλης φύσεως αυτή τη στιγμή δεν νοείται και δεν νομιμοποιείται.

denpaeiallo-xylok.blogspot.com